فراش صبا را گو یارم ز سفر باز امد

انکس که مرا جان بود گویی به نظر امد

خیزید و به هر برزن عیش و طرب اندازید

کان موسم گلباران از راه دگر امد

ما در پی انوارش پروانه صفت بودیم 

شمع بود مراد ما کز راه سحر امد

او اسکندر ما بود و ما جمله اسیرانش 

شکرانه بسی دادیم تا او به ظفر امد

گویند مکن مدهش اینگونه به هر دفتر

میگویم و خواهم گفت انگه که خبر امد

نالیده عماد هر شب از دست دل سنگش 

بس دیده براهش داشت تا او زسفر امد.